UFACIK DESTEK

Saat sabah 06:15 spor salonu soyunma odasında ayakkabımın bağcığını bağlıyordum, derken spor hocam Fatih ve spor arkadaşım Mahmut abi geldi. Hal hatır dan sonra hemen ısınma setine başladık.

Bugün üst vücut çalışma günüydü benim üst vücudum Mahmut abiye göre zayıf kalıyordu. Fatih hoca bana dönerek ‘’bugün gelişme günü sağlam antrenmana hazır mısın?’’ dedi. ‘’Her zaman hazırım hocam’’ diye cevap verdim.

İlk seti zor bela bitirdim. İkinci sette kollarım titreye titreye kaldırıyordum ağırlıkları, tam kolum düşecekken Fatih hoca ufacık destek verdi koluma ve kaldırmaya devam ettim. Ufak ufak desteklerle setimi tamamladım. Kollarımı kaldıracak halim kalmamıştı, eminim çok gelişmişlerdi ama bir o kadar yorulmuşlardı.

Sporum bittikten sonra duşumu aldım, giyindim ve işe gittim. Kahvemi alıp masamda otururken geçen hafta işten ayrılan altımda çalışan genç arkadaşı düşünmeye başladım. ‘’Bana verdiğiniz görevlerde çıkan sorunları kaldıramıyorum’’ gerekçesi ile ayrılmıştı işten.

"Acaba bende miydi hata, gelişmesi için ona vermem gereken desteği mi vermemiştim?" diye iç geçirdim. Tıpkı sabahki sporda olduğu gibi, o ağırlığı Fatih hoca olmasa kaldıramazdım ve gelişemezdim. Halbuki yaptığı çok ufak bir destek vermekti.

Demek ki benden her yardım istendiğinde ‘’sorumsuz eleman istemiyorum’’ diye kızmak yerine ufacık destek versem hem iş çözülecek hem de kendini geliştirmiş olacaktı. Yetiştirme konusunda kendimi çok yetersiz hissetmeye başladım, ama bir o kadar mutluydum çünkü problemimi fark etmiştim...