HAKSIZLIĞA ASLA TAHAMMÜL EDEMEM

 Eşimin bana haksızlık yapmasına,

Arkadaşımın iftira atmasına,

İş yerimde hakkımın yenmesine,

Çocuğuma en ufak bir zarar verilmesine,

Birinin beni dolandırmasına,

Alay etmesine,

Sıramı çalmasına,

Saf yerine koymasına,

ASLA tahammül edemem…

Tansiyonum yükselir,

Kalp atışlarım hızlanır,

Nefes alışverişlerim değişir,

Gece uykularım kaçar,

Birkaç ay aklımdan çıkaramam,

Haksızlığa uğradığım anı…

Yeter artık,

Ben dayanamayacağım,

Bu nasıl bir adalet,

Nasıl bir sistem,

Diye bas bas haykırırım,

Gücüm yetiyorsa misli ile,

Katbekat karşılık vermek isterim,

Yaptığı hataya bin pişman etmek isterim…

Gücüm yetmiyorsa,

Af edip unutur muyum?

HAYIR…

Bu sefer zihnen kendi kendimi yerim,

Keşke şöyle söyleseydim,

Keşke şöyle yapsaydım,

İç dünyamda günlerce konuşup dururum…

Haksızlığa ASLA tahammül edemem,

Bu dünyada haksızlığa uğramayan var mı acaba?

Bu dünyadan haksızlığa uğramadan gelip geçen var mı acaba?

Ben tanımıyorum…

Ya siz?

O zaman, bu kadar sık yaşanan bir şey,

Hayatın normali olması gerek…

Öyle kabul etmem,

İç dünyamı ona göre dizayn etmem lazım…

Haksızlığa uğradığım zaman dünyada,

Bir tek ben haksızlığa uğruyormuş gibi davranmamam lazım…

Geçmiş dönem insanların hayatlarına bakınca,

Yeryüzünde en çok kimler haksızlığa uğramış diye baktığımızda,

Listenin başında elçiler var, akabinde anne ve babalar…

Dünyanın en hayırlı, en masum insanları, iftira ve haksızlığa uğramışlar

Bu hayatın normali, doğası…

Haksızlığa uğradığımda tabi ki hakkımı aramam lazım,

Bunda şüphe yok.

Ama kızmadan,

Geceleri uykusuz kalmadan,

Haddi aşmadan…

Ve şunu hiç unutmamalıyım:

Biri bana haksızlık YA-PA-Bİ-LİR,

İnan bana…

Hazırlıklı ol…

Haksızlığa tahammül edebilen,

Uğrayabilen biri ol…