GELDİK VE GİDİYORUZ

İnsanoğlu yaşamını çok uzun sandı,

An hiç bitmeyecek gibi gelmesinden…

Mezardakileri hiç yaşamamış gibi sandı,

Onları yaşarken görmediğinden…

Tıpkı o mezardakilerin sandığından…

Her şey hızlı gider, andayken yavaş zanneder insan…

Yaş başa gelince, yaşam daha çok anlam kazanır,

O zaman yaşlar dökülür gözden.

Bazen mutluluk göz yaşları, doğru yaşanmışlıklardan dolayı,

Huzurlu geçen yaşlar için.

Bazen üzgünlük göz yaşları, yanlış yaşanmışlıklardan dolayı,

Pişmanlıkla geçen yaşlar için.

 

En çok da insanı “Hüsran” yıpratır.

Yapıp ettiklerinin boşa çıkmasıdır hüsran…

Kimisi çocuğuna yıllarını verir,

Kendi hayatından çalar onun hayatında başrol olmak için…

Kimisi krediye yıllarını verir,

Sabredemediği ev ve araba için…

Kimisi para kazanmaya yıllarını verir,

Asla oturamayacağı 2. yazlık için…

 

En çetin düşmanın stilidir “Oyalamak”…

Eve dönmek için çıkılan yolda,

Yoldaki kasabalarda takılı kalmak.

Yola odaklanmaktansa, yoldakilerle uğraşmak…

 

 

Geldik ve gidiyoruz…

Herkes gibi…

Ve mesele gitmemek değildi hiçbir zaman,

Doğru şekilde gitmekti, gitmemenin seçenek olmadığından.

Bir vakit sakince bir kenara çekilip düşünmeli insan:

Neredeyim ve anda yaptıklarımla nereye gidiyorum?

Bir sorudur insanın canını acıtan,

Ama sonraki pişmanlıklardan kurtaran…

 

Geldik ve gidiyoruz…

Herkes gibi…