Şahittir Zaman...

 

Uzunca süzdü onu..

Küçük bir bebek izlenir çünkü sadece...

Hayat boyu yürüyeceği yola baktı sonra.

Uzun, kıvrımlı..

Kimi zaman yükselen, kimi zamansa alçalan.. 

Anne karnında kıpırtı başladığında, o da hazırdı.

İlk sancı, annenin yüreğinde heyecan..

İkinci sancı annenin yüreğinde telaş..

Üçüncü sancı, annenin yüreğinde bir sevgi..

Merhametin kendisine bakıyordu bu ilk sahnede.

Annenin bebeğine bakışı,

Ne kadar da saftı.. Ne kadar da narin..

Çünkü anne sığınılan en merhametli limandı gelene..

Hayatın akışına, küçüğünü uğurlamadan önce..

Ne kadar da insanca bir hal diye düşündü.

Yeni gelen bebeği izlerken, zaman..

 

Sonra üzerinden sıyırıverdi zarını..

İlk nefes bebek yeni bir hayatla hayatlandı..

İlk nefes bebek “Ben! Ben geldim!” diye haykırdı.

İlk nefes bebek açlığın acısıyla karşılaştı.

Şimdi bedeli olmadan ona verilen rızka baktı.

Baktı, baktı ve baktı...

Asıl merhamet öyle hesapsız, öyle sıcaktı..

Tokluğa ulaşınca, yönünü başka yönlere çeviren gözlere baktı..

Tokluğa ulaşmak için göstereceği gayrete hep şahit olacaktı.

Tokluğa ulaştıktan sonra onda olgunluk arayacaktı..

Sahi sahip olmak adına acaba neler yapacaktı?

Ya sahip olduktan sonra ne kadar paylaşacaktı?

Bir vakit sonra her gelen gibi, yeni gelen de dünyayla tanıştı.

Acıyla, hazla, kokuyla, dokunuşlarla...

Güldü sonra ve sonra yine ağladı.

“İnsan işte..” dedi zaman

“İşte başlıyoruz..” diye ekledi cümlesinin sonuna.

Yeni öykü, yeni şahitlik..

Benzer öykü, benzer şahitlik..

Yürümek istedi ve becerebildi bunu bebek.

Çevresinde onu destekleyenlere bakarak.

Bir adımın ucuna diğerini atarak.

Bir düğüme diğer düğümü katarak.

Sevindi sonra ve sevindirdi.

Atacağı adımların ilkiydi ve zaman yine şahitti.

Etrafındaki sesleri dinledi sonra.

Sonra şekillere soktu o sesleri.

O sesler eyleme dönüştü sonra.

“Buldum” dedi ne lazımsa doymak için..

“Buldum!” dedi ne lazımsa acıdan kaçmak için..

“Buldum!” dedi ne lazımsa hazza ulaşmak için..

 

Biraz büyüdü sonra ve çizgilere takıldı gözü.

Anlamaya çalıştı, anlayamadı ilkin.

Ondan önce gelenler anlattı.

Yazmaya başladı böylece, ne istiyorsa..

Topladı sonra rakamları, kimini çıkardı birbirinden..

Bir eksiltti sevindi birden,

Bir eksildi üzüldü derinden.

Bölününce mutlu oldu payına düşenden,

Bölünce üzüldü ne çıkıyorsa elinden..

 

Ama yürümeye devam etti.

Öğrenmeye devam ederek çevresinden.

“Buraya kadar görmezden gelirler” dedi zaman içinden..

“Buradan sonrası da artık senin”

Yeniden başlamıştı böylece, hep gördüğü serüven.

“İşte!” dedi “Senden önce gidenler...”

Baktı yeni gelen, o gidenlere…

Nerelere varmış yollarının sonu diye..

Yüzü ekşidi kiminde,

Aydınlandı kiminde de..

“İşte!” dedi “Ben de öyle olsun isterim, ben de..”

İstemem kalbim daralsın bittiğinde…

Ya da yıpransın ruhum sona erdiğinde..

“İşte” dedi “Ben de isterim, çokça hem de.”

Başarıyı da mutluluğu da sevgiyi de...

 

Ve insan sayısız seçenek önünde,

Kader çizgisini tayin edecek adımın berisinde,

Derken doğruldu zaman,

Herkesin değer verdiği,

Ulaşmak istediği, vazgeçemediği

Çıkardı zaman o en kıymetli,

Adına “deneyim” dediği hazineyi..

 

Öğüdünü verdi Şeyh Edebali,

Fatih’in atı şahlanıverdi..

Parladı bir kılıç İskender’in elinde,

Bir bilgin kağıda döktü reçetesini,

Suyunu içti Endülüs’te bir bahçe,

Bir kubbe oturdu kareden bir kütleye, Sinan’ın eliyle...

 

Sıraya girdi sayısız devran,

Bekleşmeye başladılar heyecan içinde..

“Hadi!” dedi zaman

“Deneyimler içinden seçmek için,

Şimdi senin sıran..”

Ve insan bir seçim yaptı,

Bir kapı açıldı önünde

Giriverdi bir yaşamın içine böylece…

 

“Şahidim..” dedi zaman…

İnsanın arkasından…

Sessizce..